ΟΠΛΙΤΗΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ο Οπλίτης δρόμος ή Οπλιτόδρομος ήταν αγώνας ταχύτητας με αθλητές που φορούσαν αμυντική πανοπλία και αποτελούσε μέρος των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο τελευταίος αγώνας δρόμου που προστέθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες , με την πρώτη εμφάνιση στην 65η οργανωμένη στο 520 π.Χ., και ήταν παραδοσιακά το τελευταίο άγώνισμα δρόμου του προγράμματος.

Σύμφωνα με την Παυσανία στον ναό του Δία στην Ολυμπία υπάρχουν 25 ασπίδες τις χρησιμοποιούσαν οι οπλιτοδρόμοι . Το άγώνισμα ήταν πολύ αγαπητό γιατί θύμιζε σε όλους πως κάποτε οι αθλητές και οι πολεμιστές ήταν το ίδιο ακριβώς . Επίσης η οπλιτοδρομία ήταν πάντα το τελευταίο άγώνισμα των αγώνων, ίσως για να υπενθυμίσει ότι η Ολυμπιακή Εκχειρία είχε τελειώσει.

Σε αντίθεση με άλλα αγωνίσματα, στα οποία οι αθλητές έτρεχαν γυμνοί, στην Οπλιτοδρομία, οι ανταγωνιστές έπρεπε να φορούν το κράνος του και τις περικνημίδες του οπλίτη στρατιώτη, από τον οποίο πήρε και το όνομά του το άγώνισμα. Οι δρομείς έφεραν επιπλέον την ασπίδα του, η οποία ήταν μία χάλκινη ασπίδα καλυμμένη με ξύλο, η οποία ανέβαζε το συνολικό βάρος τουλάχιστον 50 κιλά. Καθώς οι οπλιτοδρόμοι ήταν από τους μικρότερους αγώνες δρόμου, η βαριά πανοπλία και η ασπίδα ήταν περισσότερο ένας διαγωνισμός μυικής δύναμης παρά αντοχής .

Στην Ολυμπία το μήκος που διένυαν οι αθλητές του Οπλίτη δρόμου ήταν περίπου 400 μέτρα (δύο φορές το μήκος του σταδίου) αλλά αυτό δεν ήταν πάντα σταθερό, για παράδειγμα στα Ελευθέρια , αγώνες που τελούσαν στις Πλαταιές στη μνήμη της νίκης των Ελλήνων επί των Περσών, ήταν περισσότερο. Μάλιστα στα Ελευθέρια σύμφωνα με τον Φιλόστρατο υπήρχε ο κανονισμός που αν ένας αθλητής νικούσε σε αυτό το άγώνισμα και ξαναλάμβανε μέρος χωρίς να νικήσει, τιμωρούσε με θάνατο.

Στα Νέμεα η απόσταση ήταν 4 στάδια. Αυτός ο οποίος κατόρθωνε να νικήσει σε τρία αγωνίσματα εντός της ίδιας ημέρας λεγόταν τριαστής .

Ο πρώτος που κατάφερε αυτό ήταν ο Φάνας ο Πελληνεύς τον 6ο αιώνα π.Χ., και αργότερα ο πολυολυμπιονίκης Λεωνίδας ο Ρόδιος τον 2ο αιώνα π.Χ. κατάφερε να γίνει τριαστής σε τέσσερις διαδοχικές διοργανώσεις . Η επικρατέστερη άποψη για τη στάση εκκίνησης, σύμφωνα και με τα αρχαιολογικά ευρήματα, αναφέρει πως οι αθλητές ξεκινούσαν από όρθια θέση με ελαφρώς γερμένο μπροστά στο σώμα και το ένα πόδι λίγο πιο μπροστά από το άλλο . .

Οι οπλιτοδρόμοι, με το στρατιωτικό τους εξοπλισμό, εκπαιδεύονταν τόσο σε επίπεδο στρατιωτικής άσκησης όσο και αθλητικού αγώνα. Οι μάχες με διμοιρίες έμπειρων Περσών τοξοτών, που λάμβαναν χώρα λίγο πριν την εισαγωγή της οπλιτοδρομίας το 520 π.Χ., πρέπει να υπαγόρευσαν την ανάγκη για την κατάρτιση του ελληνικού πεζικού για γρήγορους εμμούς κατά τη διάρκεια της μάχης.

Επιπλέον, το αρχικό μήκος των 400 μέτρων της οπλιτοδρομίας συμπίπτει με το εύρος της απόστασης που θα μπορούσε να καλύψουν τα βέλη των Περσών τοξοτών, γεγονός που υποδηλώνει μια στρατιωτική χρήση για αυτό το είδος της εκπαίδευσης.

Οπλίτης_δρόμος