Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Προμηθέας έκλεψε την φωτιά από τους Θεούς και την μετέφερε στους ανθρώπους μέσα στους κούφιους βλαστούς του νάρθηκα. Ο νάρθηκας ήταν αφιερωμένος κατά την αρχαιότητα στον Διόνυσο και χρησιμοποιούνταν στις τελετές επειδή ήταν ελαφριοί για να φτιάξουν τους θυρσούς.
Επειδή οι ξεροί βλαστοί ήταν αρκετά ανθεκτικοί για να χρησιμοποιηθούν ως μπαστούνια αλλά δεν μπορούσαν να βλάψουν κάποιον άνθρωπο, ο Διόνυσος είχε διατάξει όσοι πίνουν κρασί να έχουν μόνο μπαστούνια από νάρθηκα.
Το φυτό χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Ελλάδα εξαιτίας της ευλυγισίας, του μαλακού εσωτερικού του και της αντοχής του ώστε να σταθεροποιούν κατάγματα των άκρων. Οι αρχαίοι άνοιγαν τον βλαστό και με αυτόν περιέβαλαν το άκρο που είχε υποστεί κάταγμα.
«Εξ ουρανού εις την γη πυρός τηλέσκοπον αυγήν εν κοίλω νάρθηκι», μας παραδίδει ο Ησίοδος στη Θεογονία 567 και στα ‘Εργα και Ημέραι, 52
Και ο Αισχύλος επίσης, μας αναφέρει τη «ναρθηκοπλήρωτο πυρός πηγή»
Ο Προμηθέας παίρνει κρυφά φωτιά από το εργαστήριο του Ηφαίστου χρησιμοποιώντας τον κούφιο βλαστό ενός φυτού και τη δίνει στους ανθρώπους. Λέγεται ότι αυτό έγινε στη Σικυώνα της Πελοποννήσου.
Ποιο είναι όμως αυτό το φυτό και πώς μπόρεσε να συγκρατήσει στον κοίλο του κορμού του τη φωτιά;
Το φυτό αυτό ήταν ο «Νάρθηκας» των αρχαίων Ελλήνων ή Άρτηκας ή Φέρουλα η κοινή (ferula communis) ή Άζα η δύσοσμος, ακόμα και μαγκούτα ή αλλού βανούκα. Ανήκει στην οικογένεια των σκιαδανθών (umbeliferae), στην ίδια δηλαδή οικογένεια με το Σέλινο, το Γλυκάνισο, το Μαϊντανό και τον Άνηθο με τον οποίο μοιάζει πολύ.
Η Φέρουλα, με 60 περίπου άλλα είδη, ανήκει σε φυτά που φυτρώνουν στις παραμεσόγειες περιοχές και στη Δ. Ασία. Προτιμά εδάφη με καλή αποστράγγιση, αντέχει σε συνθήκες ξηρασίας και το συναντά κανείς σε πεδινά μέρη και κατά μήκος των δρόμων.
Είναι ένα πολυετές φωτόφυτο, ποώδες με χονδρό βλαστό ευθυτενή και πολύ ψηλό, που μπορεί να φθάσει τα 3 μέτρα. Οι ρίζες του είναι γερές και ογκώδεις, τα άνθη κιτρινωπά με πέντε πέταλα και σχηματίζουν σκιάδιο. Οι ταξιανθίες του φυτού εμφανίζονται στην κορυφή των βλαστών από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο. Έπειτα το φυτό ξεραίνεται. Κάτω από τα φυτά του νάρθηκα αναπτύσσονται εδώδιμοι λευκοί μύκητες (μανιτάρια), οι λεγόμενοι «αρτηκίτες») πολύ νόστιμοι,που στην Κρήτη θεωρούνται ως ένα από τα εκλεκτότερα είδη μανιταριών.
Το φυτό Φέρουλα είναι δηλητηριώδες, αλλά χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική. Έχει πικρή γεύση και η μυρωδιά του θυμίζει πράσο. Παράγει ένα αιθέριο έλαιο με κίτρινο χρώμα και περιέχει γκόμμα, βασσορίνη, «φερουλικό οξύ» και μηλικό ασβέστιο.
Μνεία για το νάρθηκα κάνουν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς. Ο Θεόφραστος, συστηματικός βοτανολόγος περιγράφει λεπτομερώς το φυτό αυτό: «Ξύλον μεν εξ ινός και υγρού και ένια σαρκός ξυλούται γαρ σκληρυνομένη, οίον εν τοις φοίνιξι και νάρθηξι και ει τι άλλο εκξυλούται».(Θεόφραστος, Περί φυτών ιστορίας 1, 2, 7).
Και ο Διοσκουρίδης στο Περί ύλης ιατρικής (1, 16, 1).
αναφέρεται στον νάρθηκα: «Κόστου, διαφέρει ο Αραβικός, λευκός ων και κούφος,... δευτερεύει δε ο Ινδικός, αδρός ων και μέλας και κούφος, ως νάρθηξ», και αλλού σημειώνει: «Νάρθηκος χλωρού η εντεριώνη πινομένη αιμοπτυϊκούς και κοιλιακούς ωφελεί και εχιοδήκτοις δίδοται συν οίνω και τας εκ ρινών αιμορραγίας επέχει λεία εντεθείσα. Το δε σπέρμα στροφουμένους πινόμενον ωφελεί και ιδρώτας κινεί συγχριόμενον μετ΄ ελαίου. Οι δε καυλοί βρωθέντες κεφαλαλγείς εισι. Ταριχεύεται δε και εις τας αλμεύσεις». (Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής 3, 77).
Στο βλαστό λοιπόν του Νάρθηκα, μας λέει η Μυθολογία, έκρυψε ο Προμηθέας το "ιερόν πυρ" από τους Θεούς για να το φέρει στους κοινούς θνητούς.
Πράγματι, το εσωτερικό του βλαστού του νάρθηκα είναι πλούσιο σε εντεριώνη. Αυτή η ουσία έχει την ιδιότητα να καίγεται πολύ αργά, σαν την ίσκα και τη χρησιμοποιούσαν ακόμα και οι ναυτικοί για να διατηρούν στα δύσκολα ταξίδια τους τη φωτιά που κινδύνευε να σβήσει από τον άνεμο.
Εκτός αυτής της χρήσης, οι αρχαίοι Έλληνες αξιοποίησαν τις ιδιότητες του ξερού βλαστού του φυτού, δηλαδή το μαλακό εσωτερικό του και την ευλυγισία του, για κάποιο άλλο ακόμα σκοπό.
Τον άνοιγαν κατά μήκος και τον τοποθετούσαν για να περιβάλουν και να ακινητοποιήσουν κάποιο ανθρώπινο μέλος που είχε υποστεί κάταγμα. Έτσι ακόμα και σήμερα, αυτό το προστατευτικό περίβλημα ονομάζεται "νάρθηκας".
Ο βλαστός του νάρθηκα χρησίμευε ακόμα και στους παιδαγωγούς για σωφρονισμό των παιδιών!!!
Ή και ως θήκη για τη φύλαξη μύρων, αλλά και γενικά ως θήκη φύλαξης.
Για παράδειγμα, σε μια τέτοια πολύτιμη θήκη μετέφερε ο Αλέξανδρος πάντα μαζί του τη διόρθωση των Ομηρικών ποιημάτων από τον Αριστοτέλη, η οποία εξ αιτίας αυτού του γεγονότος ονομάσθηκε η «εκ του νάρθηκος» (Στράβων 594, Πλουταρχ.Αλ.
Λέγεται επίσης ότι τον 6ον αι.μ.Χ., επί Ιουστινιανού (527-565 μ.Χ.), κάποιοι μοναχοί μετέφεραν σε κοίλους κορμούς νάρθηκα, που χρησιμοποίησαν ως ραβδιά, κουκούλια μεταξοσκώληκα από την Κίνα στην Κωνσταντινούπολη και έτσι διαδόθηκε η παραγωγή μεταξιού στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Εκτός από τον Προμηθεϊκό νάρθηκα, το φυτό μας δίνει και το Διονυσιακό θύρσο.
Τη λέξη «θύρσος» συναντάμε στις «Βάκχες» του Ευριπίδη. Μάλλον πρόκειται για συμφυρμό των λέξεων θύσθλα και πυρσός.
Ο θύρσος είχε καθιερωθεί από τον 5ο αιώνα π.Χ. ως τελετουργικό όργανο και έμβλημα του Διονύσου και των μαινάδων, αλλά και ως φαλλικό σύμβολο.
Επειδή ο νάρθηκας ήταν ελαφρύς και ανθεκτικός, στόλιζαν τον βλαστό με κισσό, τοποθετούσαν στην κορυφή του βλαστού μια κουκουνάρα, για να φτιάξουν τους «θύρσους», τις ράβδους δηλαδή, των βακχευόντων, οι οποίοι κρατώντας τους, πήγαιναν στο Ιερό του Διονύσου, για να λάβουν μέρος στις θυσίες και τις εορταστικές τελετές.
Και ως ελαφρύς, δεν υπήρχε περίπτωση αν μεθούσαν να τραυματίσουν κάποιον.
Από την Ιλιάδα (Ζ 134) κιόλας μαθαίνουμε ότι οι τροφοί του Διονύσου(τιθήναι) κρατούσαν τα θύσθλα (σύμβολα του θεού). Η λέξη προέρχεται από το ρήμα θύω, που χρησιμοποιήθηκε πρώτα για να δηλώσει την ορμή, των στοιχείων της φύσης (νερό, αέρας, φωτιά) και αργότερα απέκτησε τη σημασία: καίω, προσφέρω στους θεούς.
Συχνότατα παρουσιάζεται ο θύρσος στην αρχαία τέχνη από το 530 π.Χ. να συνοδεύει τις Μαινάδες, σπάνια τους Σατύρους και Σιληνούς, τον θεό Διόνυσο ή την σύζυγό του, Αριάδνη. Συνοδεύει επίσης και άλλες θεότητες, όταν παρουσιάζονται ως μέλη του θιάσου του Διόνυσου.
Ο θύρσος όμως, σαν όπλο των Μαινάδων, κρύβει την αιχμή του δόρατος και με αυτό σκοτώνουν τον Πενθέα γιαυτό λέγονται και «Μαινάδες θυρσολόγχες»
Γι' αυτό το λόγο σήμερα το προστατευτικό των σπασμένων άκρων εκτός από γύψος λέγεται και «νάρθηκας». Μια άλλη χρήση του ήταν να χρησιμεύει ως φιτίλι από τους ναυτικούς, οι οποίοι μπορούσαν να ανάβουν την πίπα τους ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών. Οι βλαστοί χρησιμοποιούνται επίσης για την κατασκευή επίπλων.
https://elhalflashbacks.blogspot.com/
TheMythologists/posts -
https://www.greek-language.gr/greekLang/index.html
https://www.e-sy.gr/programmatic-statements
ΣΟΦΙΑ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
21.1. Το γήινο περιβάλλον λειτουργεί κάτω από συνθήκες νομοτέλειας οι οποίες αποδίδουν στα ανθρώπινα όντα έναν τεράστιο σεβασμό που δίνει τη δυνατότητα στο ανθρώπινο γένος να διαβιώνει στις πιο άριστες συνθήκες. Ότι είναι χρήσιμο στον άνθρωπο παρέχεται σε πλήρη αφθονία. Το νερό, το οξυγόνο, οι καρποί της γης μας, τα πολύτιμα στοιχεία που βρίσκονται μέσα στην γη μας, η κάλυψη των αναγκών σε ενέργεια, η κάλυψη της αισθητικής προσφέρονται αφειδώς από το περιβάλλον μας.
21.2. Είναι αυτονόητο εφόσον το αντιλαμβανόμαστε να τρέφουμε και να εκδηλώνουμε με πλήρη αμοιβαιότητα τον σεβασμό μας προς το περιβάλλον μας. Ο απόλυτος σεβασμός προς το περιβάλλον μας αρχίζει με την επαφή που χρειάζεται ο άνθρωπος να έχει με αυτό. Οι περιγραφές της γραμματείας μας είναι ότι οι άνθρωποι ήταν στο παρελθόν σε μεγάλη επαφή μαζί του σεβόμενοι τα θεία δώρα. Όταν διάβαιναν ποταμό έπρεπε πρώτα να καθαριστούν και το διάβαιναν πάντα καθαροί.
21.3. Τα μνημεία που μας άφησαν είναι απόλυτα προσαρμοσμένα στο περιβάλλον της φύσης. Όπως οι μυκηναϊκοί τάφοι, οι πυραμίδες, οι ναοί και οι κατοικίες.
21.4. Η Ελλήνων Πολιτεία θα αποδίδει το σεβασμό της προς το περιβάλλον με την αρμόζουσα επαφή του ανθρώπου με αυτό. Στις σύγχρονες συνθήκες ότι κατασκευάζεται και δημιουργείται θα γίνεται με απόλυτο σεβασμό προς το περιβάλλον.
21.5. Οι οικισμοί θα είναι προσαρμοσμένοι και με σεβασμό στο περιβάλλον με όλα τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής.
21.6. Απώτερος σκοπός είναι η σταδιακή αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων και η ενδυνάμωση της περιφέρειας καταργώντας σχεδόν την διαβίωση του ανθρώπου σε μεγαλουπόλεις με φυλακές ψυχών και σωμάτων.
21.7. Ο άνθρωπος θα ξαναμάθει να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του, τι υπάρχει γύρω του, τι συμβαίνει γύρω του, τα συμπαντικά δρώμενα και θα συμμετέχει σε αυτά σαν αναπόσπαστο τμήμα τους.
21.8. Η ενέργεια έχει δοθεί στους ανθρώπους ως θείο δώρο και θα πρέπει να ενσωματώνεται στη δομή της πολιτειακής δράσης με αποδοτικούς πρωτοποριακούς τρόπους.
21.9. Η ενέργεια θα παύσει να είναι στοιχείο εκμετάλλευσης και πλουτισμού των επικυρίαρχων και θα παρασχεθούν από την Ελλήνων Πολιτεία προς τους πολίτες ενέργειες απόλυτα συμβατές με το περιβάλλον σε τιμές που να αντιπροσωπεύουν μόνο το κόστος των εγκαταστάσεων διανομής.
21.10. Όπως επίσης και το νερό ως θείο δώρο θα διανέμεται στους πολίτες μόνο με το κόστος διαχείρισης και μεταφοράς του (συντήρηση δικτύου διανομής).
21.11. Σε αυτό το περιβάλλον ο άνθρωπος θα τρέφεται μόνο με τους αυθεντικούς καρπούς της γης που έχουν δοθεί γι’ αυτόν και όχι μεταλλαγμένα, τροποποιημένα, κακοποιημένα με χημικές διαδικασίες τρόφιμα και παράγωγα τροφίμων.
21.12. Σεβασμός στο περιβάλλον σημαίνει την απόλυτη ταύτιση του ανθρώπου με το περιβάλλον.
ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΕΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια